ZABAWECZKI: BŁYSKI (SPOILER)

[Aidy]

Ciekawa książka, zmusza do czytania w skupieniu szczególnie podczas rozmowy Torkila z Sergiem. Najbardziej mi się podobał motyw, gdy Torkil był w GMF, mam nadzieję, że ten wątek będzie kontynuowany w następnej części. Trochę szkoda, że to nie jest jedno częściowa książka i trzeba czekać do nowego roku na dalsze przygody trzech Torkilów. Chciałbym też wiedzieć czy każda z trzech osobowości Torkila miała jednego czy każdy własnego Lee Rotha. Bo jeśli był jeden i pojawiał się we wszystkich osobowościach to mógłby być sposobem komunikacji wszystkich trzech Torkilów.

@Edit
Jedno mnie dziwi w obrazku Skymoura dostępnym na stronie, że niby jak ktoś w nim może przeżyć poza atmosferą jak ma głowę odsłoniętą, a żadnej maski tlenowej nie widać.

[Ixolite]

Już od paru dni jestem po lekturze, ale żem się znowu rozchorował, to i myśli ciężko zebrać.

Odpowiedzi, zgodnie z obietnicą, dużo, ale nowych pytań też Ciężko mi to wszystko ogarnąć, zwłaszcza że są pewne rzeczy, które jak zgaduję wyjaśnią się w ostatnim tomie...

Zanim zacznę zadawać swoje tradycyjne pytania, jedno na początek, na rozgrzewkę:

Na koniec prologu Torkil wypowiada takie słowa: "Trwaj, chwilo, bądź wiecznością" - czy to jest nawiązanie do Fausta?

[MARTIN ANN DRIMM]

Cześć Aidy, witaj na forum! (przywitaj się w "przywitalni" )

Tak, mi się też podoba motyw GMF .

Co do "mania" Lee Rothów przez różnych Torkili, nie odpowiem, przyjdzie czas, pojawi się rozwiązanie . Ładnie rozumujesz .

Co do Skymoura - jego "twarz" jest z livmetu, przypomnę Ci, że zbroja ma 50 metrów wysokości. Ta głowa to ozdoba. Corewarrior jest ukryty w Sercu, w piersi behemota .

Ixi, tak, to jest nawiązanie do Fausta, brawo .

[Ixolite]

W takim razie Marcinie, mam teraz problem - w kontekście dalszego ciągu nie wiem czy to nawiązanie to głęboko posunięta ironia, czy rodzaj hołdu... Innaczej rzecz ujmując - czy przywiedzie to Torkila do zbawienia, czy na zatracenie, no ale to się pewnie w kolejnym tomie wyjaśni. Ehh, tyle pytań, tyle pytań...

[Wega]

Dawno obiecany post miał dotyczyć tytułu... nieważne, jak dużo w książce jest odniesień do niego, i nieważne, ile jeszcze można się doszukać - tytuł jest zupełnie niestandardowy, odważny (może by nawet wystarczyło zostawić samo "błyski" i "sztorm" - gdyby wcześniej nie było tak dużo mówione o "zabaweczkach"?)
Z powtórnego czytania nic na razie nie wyszło. Książki pożyczone i studia rozpoczęte pełną parą...

[styk]

No i ja już jestem po. Tak się rozpędziłem przez week-end, że koniec przyprawił mnie o ssanie w żołądku. Kiedy następna część?!? Pierwsze wrażenia bardzo pozytywne. Na refleksję przyjdzie jednak czas. Mam jednak zatrzeżenie: Czy aby w książce o tej magnitudzie zbywa akcji? Czy Autor aby nie celuje w bycie Juliszem Verne'm cyberświata? Chodzi mi o dłuższe momenty przeładowane wręcz lukrem opisów wizualnych wybuchów piękna wszelkiego autoramentu, ciągów obrazów. (Nie będę orginalny - ) Czy czasem świat Torkila to jakaś meta gra?
Poza tym czytało mi się wybornie, nie licząc faktu, że książka wymaga czasem dużego skupienia.

[Aidy]

Najbardziej trzeba się skupić na rozmowie Sergia, bo z deczka filozofuje . W tej chwili jako osoba płci męskiej mogę zarzucić tylko dość słabe opisy kobiet.

[Wega]

dla mnie cały świat Torkila jest jak gra. zwłaszcza fragment -
" - Czyli mamy hipotetycznie Archonów, Protosów, Kyriosów, Demiurgów, Machitosów, Ferratów i Dulosów..."
to po prostu postacie (gatunki) npc z gier - strzelanek... albo np. Diablo

Chodzi mi o dłuższe momenty przeładowane wręcz lukrem opisów wizualnych wybuchów piękna

jak na dobrą grę przystało grafika jest doskonała...

mogę zarzucić tylko dość słabe opisy kobiet.

jako kobieta nie umiem napawać się wyglądem innych kobiet... ale w opisach niczego mi nie brakowało

[MARTIN ANN DRIMM]

No, styk, czekałem, na Twoją opinię. Dzięki, dzięki, dzięki . Ciąg dalszy jest u mnie - znaczy drugi raz muszę przeczytać drugi wydruk po złamaniu (były boje o niektóre fragmenty, w 90% przeze mnie wygrane). Na początku przyszłego tygodnia oddam z poprawkami, redaktor naczelny naniesie je, wydrukuje kalki, kalki przeczyta jeszcze jedna pani, poprawi, potem dodruk poprawionych kalek i produkcja książki .

[Aidy]

Marcinie, a nie dałoby się zrobić niespodzianki i wydać 2 książkę jeszcze w Grudniu?? Dobry prezent na święta, byśmy dostali.

[styk]

No, styk, czekałem, na Twoją opinię. Dzięki, dzięki, dzięki . Ciąg dalszy jest u mnie - znaczy drugi raz muszę przeczytać drugi wydruk po złamaniu (były boje o niektóre fragmenty, w 90% przeze mnie wygrane). Na początku przyszłego tygodnia oddam z poprawkami, redaktor naczelny naniesie je, wydrukuje kalki, kalki przeczyta jeszcze jedna pani, poprawi, potem dodruk poprawionych kalek i produkcja książki .

To mnie wielce dowartościowało - sam Autor czekał, na pozłacanago, trochę przechodzonego styk'a... no no... Muszę jeszcze ochłonąć po przeczytaniu całości, bo taka dawka to jednak dużo - mimo, że wydzielałem sobie książkę tak po 70 stron dziennie. ATSD - jakie to boje musi autor prowadzić i z kim? Naiwnie sądzę, że wydawca nie stara się ingerować w treść książki. Pytam generalnie, bo może kiedyś sam przyłożę gęsie pióro do pergaminu, a wiem, że z wydawcami to jest różnie.

[MARTIN ANN DRIMM]

Aidy - SuperNOWA chciała wydać 2 księgę w listopadzie / grudniu, ale chciała też wykupić promocję w Empiku, na półkach "Empik poleca". Z całością tomów. Niestety, firma ta zażądała trzykrotnie większej ceny niż zwykle, a to ze względu na okres świąteczny. Tego wydawnictwo nie zdzierżyło. Dlatego styczeń . Pocieszające jest to, że przed świętami i tak jest kociokwik towarowy, a po nich gamedec będzie widoczny...

Styk, o, tak, boje są wielkie. Szczerze mówiąc de facto rzadko można przeczytać coś w miarę "autorskiego". Niektórzy redaktorzy / redaktorki tak głęboko ingerują w tekst, że autor po prostu nie identyfikuje się z tym, co powstaje po tym procesie. Np. pamiętasz pierwsze spotkanie Torkila i Pauline? W "Granicy rzeczywistości"? W siedzibie Novatronics? Pierwotnie scenę tę opisałem tak, że Torkilowi Pauline się podoba, ale jest bardzo onieśmielony jej widokiem, ona zaś zachowuje się chłodno (wobec niego) i sceptycznie (wobec projektu). Maciek Parowski, który tekst redagował nie zgadzał się z takim opisem i zupełnie go zmienił: Pauline teraz patrzy płomiennym wzrokiem na Torkila, jakby chciała go rozebrać. Do dzisiaj mnie skręca, gdy to czytam. To nie jest po prostu moje. Byłem wtedy młodym i pokornym debiutantem, więc za bardzo nie dyskutowałem... Pamiętasz "Mrok"? Scenę, gdy Torkil i Steffi lądują pod prysznicem? Pierwotnie Torkil pomyślał: "adrenalina to najlepszy anestetyk", mając na myśli, że seks wyleczy oboje z bólu. Parowski zmienił na "adrenalina to najlepszy afrodyzjak" zmieniając sens wypowiedzi na taki, że oboje tak byli nabuzowani hormonem stresu, że się na siebie rzucili. W "Syndromie Adelheima" piloci mówili "fiu, fiu!", co zostało zmienione na "wow!", a tekst "ten to ma szczęście!" na "ten to ma farta!".

W "Sprzedawcach lokomotyw" pani redaktor wyrzuciła całą scenę, gdy Torkil dzwoni (tak, dzwoni z archaicznej budki) do Pauline, z podmiasta, w czasie gdy przebywał w siedzibie Shadow Zombies. Widząc to, sam wyrzuciłem wielki dialog fizyczno - filozoficzny między nim, Haroldem i Lamą (część przeniosłem do dialogu w "Zabaweczkach").

W "Błyskach" wszystko jest w miarę okej, choć brakuje mi trochę oddechu (który został wycięty przez panią redaktor), natomiast w "Sztormie" redkacja poszła na całość (bo trzeba było "ciąć", a to dlatego, że wciąż nie było wiadomo, czy wyjdzie jeden czy dwa tomy) no i wyrzuciła z 10 istotnych dla mnie fragmentów. Nieprzyjemność takich zdarzeń polega na tym, że dostałem tekst już po tych operacjach, w miarę spójny, już "zszyty" i wybudzony . Naprawa takich zmian jest trudna, bo trzeba odszukać w oryginale wyrzucone fragmenty, z powrotem wskazać miejsce, gdzie powinny być, zaznaczyć to, poprosić, żeby zmiany uwzględniono, przekonać wydawcę, że pani redaktor nie miała racji (co jest arcytrudne, bo wydawca z reguły ma większe zaufanie do bezstronnego redaktora niż stronniczego autora), człowiek (autor) sam zaczyna się łamać: "a może ta pani ma rację? może to rzeczywiście marne akapity?" i robi się rozdarcie. Zanim zdecydowałem się na walkę, sam musiałem wygrać wewnętrzny spór. W końcu stwierdziłem, że jeśli mam odpowiadać za błędy w "Sztormie", to za własne, a nie za cudze .

Przykładem mojego stylu jest opowiadanie "Infigen" zamieszczone w SFFiH. Tam jestem prawdziwy ja, bo redakcja w tym piśmie jest bardzo delikatna. Co ciekawe, Maciek Parowski nie chciał tego opowiadania w NF uważając, że jest nieistotną jednoaktówką. Ja sądziłem inaczej, nadal sądzę, że to jedno z moich najlepszych opowiadań, zresztą odzew czytelników SFFiH był podobny.

Ufff. Tak więc, styku, jest problem z redakcją. Z jednej strony redaktorzy chcą pomóc, z drugiej w pewym momencie autor zyskuje większą od nich wrażliwość na tekst i musi zacząć bronić swojego punktu widzenia. Oczywiście ciągle zdarza mu się mylić i te momenty musi wyczuć i przyznać redaktorowi rację... Chyba największy problem jest z fragmentami rzewnymi, wzruzszającymi, patetycznymi, czyli tymi, gdzie są nagrodzmadzone uczucia. Redaktorzy boją się ich jak ognia, bo czasami trudno je odróżnić od "grafomanii", która w środowisku literatów jest synonimem kiczu. Dlatego na wszelki wypadek wsadzają tam paluchy i z opisu pełnego ognia czy tęsknoty powstaje przekaz niejako "dziennikarski". Oczywiście trochę przesadzam, ale trochę nie .

[styk]

Oczywiście najłatwiej jeździ się po cudzej pracy . Nie wiem jak inni czytelnicy, ale ja jestem czemuś takiemu przeciwny - bardzo przeciwny - kiepski wydawca i tyle - bo co mnie obchodzi zdanie jakiegoś tam redaktorka? Serio? Guzik mnie obchodzi. A co jeśli tekst jest spójną nierozerwalną całością i jakiekolwiek zmiany niszczą integralność??? Subliminalna sieć syntaktyczna istniejąca w powieści dzięki właśnie tego typu niuansom? W każdym bądź razie, możesz się na mnie powołać, jako na fana (płacącego za książkę - mam wszystkie 3 części), który przeciwko zmianom "i" na "oraz" stanowczo protestuje! (Jest mnie już jeden , a to były, dla odmiany moje 3 grosze ).

[MARTIN ANN DRIMM]

Otóż właśnie. Subliminalną sieć syntaktyczną mamy na przykład w poezji, nieprawdaż? Tam kilka słów tworzy związek nie koniecznie przyczynowo skutkowy, ale symboliczny, często nawet nie symboliczny tylko wrażeniowy i to zestawienie daje w rezultacie treść niemożliwą do przekazania w bezpośredni sposób. W prozie słowa z tego przykładu zastępują całe akapity i obrazy, które w rezultacie, w całości, mają dać wrażenie nieuchwytne, trudno opisywalne, ale wyczuwalne. I takie treści zarówno w "Błyskach" jak i w "Sztormie" są i niewiele brakowało, były by wyrzucone (to znaczy były wyrzucone, ale ja się sprzeciwiłem i zostały wstawione). Np. sen Torkila z "Błysków". W ostatnim momencie uparłem się, żeby wrócił.

Niestety, nie byłem tak twardy podczas redakcji "Sprzedawców" i tam jego sen został wycięty... Dlatego umieściłem go na Gamedec Zone. W Warsztacie. Czekaj, tam jest też początek tej rozmowy telefonicznej, o której wspomniałem w poprzednim poście .

[styk]

Coś mi sie pokiśkało (chory w domu leżę) - chodziło mi raczej o subliminalną sieć semantyczną. Nie wiem, czy ktoś coś takiego kiedyś wymyślił, ale pewnie wyważyłem otwarte drzwi Przykład poezji pasuje jak ulał - choć daleki jestem od mechanistycznego traktowania sztuk pieknych, to jednak wiersz jest w moim mniemaniu jak układanka --- uuuuhhh... pyk!... gruuumssss.... łubudu! BTW dzięki za i.